بقعه عارف شيخ ابراهيم معروف به پير بانگ گو در منطقه شهيون و به فاصله هوايي ۴۰ كيلومتري و جاده اي ۵۵كيلومتري از شهر در شمال شهرستان دزفول و بعد از روستاي حسن آقا در دامنه كوه سگريون واقع شده است.
مسجد جامع دزفول قديمي ترين و مهمترين مسجد شهر دزفول است كه در مركز فعلي شهر دزفول قرار داشته و قدمت زياد مسجد به خوبي از شبستان اصلي مسجد و ستون هاي آن نمايان است.
روستاى ليوس در ۷۳ كيلومترىشمال شهرستان دزفول با مختصات جغرافيايي ۴۸ درجه و ۴۵ دقيقه طول شرقي و ۳۲ درجه و ۴۵ دقيقه عرض شمالي از توابع دهستان سيد ولى الدين بخش سردشت دزفول واقع شده است . على رغم گذشت ساليان زياد از عمر اين روستاى تاريخى در بافت كهن خانه ها هنوز هم شاهد نحوه معيشت ،فرهنگ و سنن ،گويش ، آداب و رسوم و برپايى مراسم مختلف به شيوه كاملاً سنتى مي باشيم.
بدنه بافت قديم دزفول را خانه ها و بناهايي آجري تشكيل مي دهد كه صرفنظر از شكل و اندازه از هويتي خاص تبعيت مي كنند هويتي آجري با نوع معماري خاص منطقه دزفول ، شهري با زبان آجري . خانه تاريخي تيزنو به شماره ۲۵۷۳ در رديف آثار ملى ايران به ثبت رسيده و يكي از بزرگترين و زيباترين خانه هاي محله قلعه است كه در ضلع شرقي ميدان اصلي اين محله واقع شده است. پيكره اصلي خانه متعلق به دوره صفويه است كه تغييرات عمده اي در دوره قاجار و اوايل پهلوي به خود ديده است
آسياب هاي آبي دزفول يكي از آثار ارزشمند تاريخي ، معماري و گردشگري شهرستان دزفول بوده و به شماره ۳۹۸۴ در رديف آثار ملي به ثبت رسيده اند . آنچه امروز به عنوان آسياب هاي آبي شناخته مي شود ، مجموعه اي است از سازه هاي آبي كه در گذشته به عنوان بند و آسياب استفاده مي شده است.
حمام كرناسيون (موزه مردم شناسي) كه به شماره ۸۴۷۷ در رديف آثار ملي ايران به ثبت رسيده ، يكي از بناهاي زيباي معماري دوره قاجاريه در دزفول در مركز محله كرناسيون در شمالي ترين قسمت بافت قديم قرار گرفته است.
مرمت اين بنا از سال ۸۲ آغاز شد و در سال ۱۳۸۵ به موزه مردم شناسي دزفول تبديل گرديد.
مجتمع ورزشي ، تفريحي و سياحتي پارك خانواده ( پارك بانوان) در اسفند ماه ۱۳۸۷ توسط شهرداري دزفول به مساحت ۱۰ هزار متر مربع افتتاح شد. پارك خانواده در صبح ويژه خانم ها و در شب ها براي استفاده عموم شهروندان است.
در اين پارك امكاناتي نظير رستوران ، باند سلامت پياده روي به طول ۱٫۵ كيلومتر ، باند دوچرخه سواري به طول ۱٫۲ كيلومتر ، غرفه هاي خود اشتغالي ، زمين هاي بازي تنيس، دو زمين فوتبال دستي ، سات هاي ورزشي ، بركه زيبا، سالن هاي چند منظوره ، زمين هايي ويژه ساير ورزش ها براي بانوان نظير بسكتبال ، واليبال ، دوچرخه سواري و غيره در فضايي سبز و مفرح جانمايي شده است.
بقعه محمد بن جعفر طيار (ع) در فاصله پنج كيلومتري شهر دزفول ، در شهركي به اين نام قرار دارد و يكي از زيارتگاه هاي مهم شهرستان دزفول به شمار مي رود . صاحب بقعه فرزند جعفر طيار برادر امام علي عليه السلام و داماد امام علي عليه السلام (شوهر ام كلثوم) و يكي از فرماندهان سپاه اسلام بوده است.
آبشار شوي شهرستان دزفول با ارتفاع ۸۵ متر و عرض ۷۰ متر در ايران بي نظير بوده و بزرگترين آبشار خاورميانه به حساب مي آيد . اين آبشار در رشته كوههاي زاگرس و در دهستاني به نام شوي از توابع شهرستان دزفول و در نزديكي كوه سالن در ۱۰۰ كيلومتري از مركز شهر دزفول قرار دارد و داراي تنوع زيست محيطي بسيار زيبايي است.
نه! هيچ چيز در آن جا بي‌حكمت نيست، درها، پنجره‌ها، ديوارهاي خشتي كه با پهنا و بلنداي مشخص و زواياي دقيق نسبت به هم قرار گرفته‌اند، نور و حتي بادهايي كه بوي خاك خيس اطراف چشمه‌ها را با خود مي‌آورند و بوي درختان كهنسال باغ‌هاي دوردست را.
نه! هيچ چيز در آن جا بي‌حكمت نيست، حتّي دشت پهناوري كه برج، تك و تنها در ميانه‌اش ايستاده است و خورشيدي كه هر روز آرام، از بالاي سر برج مي‌گذرد و نور را در حفره‌هايش بازي مي‌دهد.
«هيچ چيز در برج رادكان بي‌حكمت ساخته نشده است.»
اين اولين فكري است كه وقتي روبه‌روي برج رادكان در حوالي شهر چناران مي‌ايستي از ذهنت مي‌گذرد. آن وقت خستگي راه طولاني را كه تا دشت‌هاي استان خراسان رضوي آمده‌اي، از ياد مي‌بري و حيرت‌ات وقتي بيش تر مي‌شود كه اهالي روستا برايت تعريف مي‌كنند كه؛
برج رادكان چناران تنها برج هزار ساله تعيين‌كننده چهارفصل، سال كبيسه و آغاز نوروز در ايران است. برجي كه تا چندي پيش باستان‌شناسان آن را آرامگاه يكي از ايلخانيان مي‌دانستند، امّا بعدها پژوهش‌هاي باستان‌شناسي نشان داد، برج هويتي نجومي دارد و طرّاح آن خواجه نصير الدّين طوسي بوده است. بر اساس نوشته‌هاي كهن، ستاره شناسان ايران باستان از دريچه‌هاي دوازده گانه برج، ماه و ستارگان را رصد مي‌كرده‌اند. برج هم چنين داراي دو در است كه در راستاي طلوع زمستاني و غروب تابستاني طرّاحي شده است.
مجموعه خانه تاريخي عامري ها يكي از قديمي ترين خانه هاي است كه قدمت آن به دوران زنديه مي رسد. البته وضعيت فعلي اين بنا مربوط به دوران قاچار بوده كه به وسيله سهام السلطنه عامري بازسازي گرديده است.
اين مجموعه داراي هفت حياط است كه چهار حياط به صورت بيروني، اندروني، مهمان خانه، حيط خدمه و سواركاران نظامي مورد استفاده قرار مي گرفته و در سه حياط ديگر نيز بستگان نزديك سهام السلطنه سكونت داشته اند.
اين خانه داراي حمام اختصاصي زنانه و مردانه جدا از هم مي باشد. پس از سهام السلطنه، حياط هاي بيروني و اندروني در اختيار فرزند وي، ابراهيم خليل خان عامري و بقيه ساختمان ها به افراد ديگر اين خاندان تعلق گرفت و به مرور زمان برخي از حياط ها تفكيك و به افراد ديگر فروخته شد.
طرح، معماري، شكوه و تزئينات جالب اين مجموعه و ايوان ها و حوضخانه ها و زير زمين ها و حياط هاي گودال باغچه، اين مجموعه را در رديف يكي از ديدني ترين بناها قرار داده است.