ريشهر در8 كيلومتري جنوب شهر بوشهر واقع شده است. قدمت آثار كشف شده آن به هزاره سوم تا هزاره اول بيش از ميلاد مي رسد. آمار مكشوف در سال هاي 1872 تا 1877 ميلادي و نتايج اكتشافات باستان شناسي فرانسوي به سرپرستي پزار در سال 1914 ميلادي كه شامل كتيبه هاي ميخي عهد «شوتروك ناخنوته » و آثار بناها و اشياء، مفرغي و سفال هاي نقش دار است، نشان ميدهد كه ريشهر از هزاره دوم پيش از ميلاد يكي از شهرهاي مهم امپراطوري عيلام بوده است. از آجر نوشته هاي عيلامي معلوم مي گردد كه اين شهر در آن عصر به نام «ليان» خوانده مي شده است. ظاهراً ليان به سبب موقعيت خاص جغرافيايي، يكي از حلقه هاي ارتباطي تمدنهاي شرق و غرب دنياي قديم بوده است، چرا كه مرزهاي جنوبي فلات ايران به سبب همجواري با دريا و ساير شرايط جغرافيايي به ساكنان فلات هند اجازه ‏مي داد كه از آب هاي ساحلي، براي برقراري انوع ارتباط تجاري با تمدنهاي فلات ايران و دشت بين النهرين استفاده كنند. نام ريشهر خلاصه شده «ريوارد اردشير» است. اردشيربابكان شهرهاي متعددي در زمان حكومت خود برپا نمود كه در واقع ريوارد اردشير يكي از آنها است كه مي توان گفت تجديد بناي همان شهر «ليان» بوده ‏است. اين شهر در دوران حكومت ساسايان يكي از مهم ترين مراكز علمي و ادبي محسوب مي شد. در آنجا جماعتي از دانشمدان و نويسندگان جاي داشتند كه با استفاده از خطوطي موسوم به گشتك، كتاب هايي در زمينه علوم طب، نجوم، فلسفه ، متون و روايات مذهبي و ساير رشته هاي علم و ادب را ثبت و تدوين مي نمودند كه نام آنها راگشتك دفتران مي گفتند. ريشهر بعد از اسلام تا سده هايي چند رونق داشت. مطابق اسناد و مدارك پرتغالي ها در قرون 16 و 17‏ميلادي، بر روي نقشه هاي آن ها ريشهر يكي از مراكز تجاري بزرگ به حساب مي آمده است. گفته مي شود كه اين شهر در قرن شانزدهم در حدود دو هزار خانه مسكوني داشت. دو منطقه باستاني «تلي پي تلي» و«شاه نشين» نيز در همان حوالي ريشهر شناسايي شده است. منطقه و شهر باستاني ريشهر در تاريخ 24‏شهريور ماه 1310 در فهرست آثار ملي ايران به ثبت رسيده است.