اين عمارت به صورت مجموعه ساختماني به حدود يك قرن قبل تعلق دارد و در پنج كيلومتري شهر بوشهر دركنار ميدان بهمئي قرارگرفته است. مساحت زيريناي آن 400 متر مربع است و از قسمت هاي مختلف كه با ‏يكديگر ارتباط دارند تشكيل شده است. اين بنا توسط معماران فرانسوي ‏ساخته شده است. نوع و سبك معماري از سبك ساختمان سازي دو قرن اخير سواحل خليج فارس كه به «بنگله» معروف است تأثير گرفته است و به اواخر دوران زند و اوايل دوران قاجار مربوط است. به مقتضاي احتياج در ‏دوران قاجار و در زمان اقامت انگليس ها در سال ها جنگ بين الملل اول و ‏بعد از آن و همچنين اوايل حكومت خاندان پهلوي تغييراتي در آن داده شد و تعميراتي صورت گرفت. ‏عمارت داراي يك قسمت استحفاظي، بارو و شاه نشين و قسمتي به صورت چند ايوان و اتاق هاي مسكوني است و در حال حاضر نيازمند تعميرات اساسي است. ‏علاوه بر بناهاي ياد شده، خانه ها و عمارت هاي ديگري نيز در سطح استان وجود دارد كه از نظر پيشينه تاريخي و ويژگي هاي معماري در خور توجه اند و از ديدني هاي استان به شمار مي روند.

قبر ژنرال در خيابان امام خميني بوشهر قرار گرفته است. اين قبر به شكل ابليسك در داخل فضاي گلخانه اي شهرداري ساخته شده است. منشأ اين تيپ قبرها مصري است. قاعده ابليسك كه در وسط باغچه قرار گرفته مربع است كه وسط چهار ضلع آن از ميانه به طرف داخل فرو رفتگي دارد و ارتفاع آن از سطح زمين حدود 126‏سانتي متر است. در ضلع جنوبي ابليسك چسبيده به قاعده آن كتيبه اي با خط بابري و ستاره داوود مشاهده مي شود. قبر ژنرال نيز يكي از آثار شكست و نابودي اجانب تجاوزگر است.

اين دو جزيره خالي از سكنه در حدود ناحيه بردخون در سواحل جنوبي استان بوشهر و در فاصله كمي نسبت به يكديگر قرار گرفته اند. جزيره نخيلو در حال حاضر بيش هر چيز محل زيست لاك پشتان خليج فارس است و از اين نظر اهميت زيست محيطي قابل توجهي دارد.

ريشهر در8 كيلومتري جنوب شهر بوشهر واقع شده است. قدمت آثار كشف شده آن به هزاره سوم تا هزاره اول بيش از ميلاد مي رسد. آمار مكشوف در سال هاي 1872 تا 1877 ميلادي و نتايج اكتشافات باستان شناسي فرانسوي به سرپرستي پزار در سال 1914 ميلادي كه شامل كتيبه هاي ميخي عهد «شوتروك ناخنوته » و آثار بناها و اشياء، مفرغي و سفال هاي نقش دار است، نشان ميدهد كه ريشهر از هزاره دوم پيش از ميلاد يكي از شهرهاي مهم امپراطوري عيلام بوده است. از آجر نوشته هاي عيلامي معلوم مي گردد كه اين شهر در آن عصر به نام «ليان» خوانده مي شده است. ظاهراً ليان به سبب موقعيت خاص جغرافيايي، يكي از حلقه هاي ارتباطي تمدنهاي شرق و غرب دنياي قديم بوده است، چرا كه مرزهاي جنوبي فلات ايران به سبب همجواري با دريا و ساير شرايط جغرافيايي به ساكنان فلات هند اجازه ‏مي داد كه از آب هاي ساحلي، براي برقراري انوع ارتباط تجاري با تمدنهاي فلات ايران و دشت بين النهرين استفاده كنند. نام ريشهر خلاصه شده «ريوارد اردشير» است. اردشيربابكان شهرهاي متعددي در زمان حكومت خود برپا نمود كه در واقع ريوارد اردشير يكي از آنها است كه مي توان گفت تجديد بناي همان شهر «ليان» بوده ‏است. اين شهر در دوران حكومت ساسايان يكي از مهم ترين مراكز علمي و ادبي محسوب مي شد. در آنجا جماعتي از دانشمدان و نويسندگان جاي داشتند كه با استفاده از خطوطي موسوم به گشتك، كتاب هايي در زمينه علوم طب، نجوم، فلسفه ، متون و روايات مذهبي و ساير رشته هاي علم و ادب را ثبت و تدوين مي نمودند كه نام آنها راگشتك دفتران مي گفتند. ريشهر بعد از اسلام تا سده هايي چند رونق داشت. مطابق اسناد و مدارك پرتغالي ها در قرون 16 و 17‏ميلادي، بر روي نقشه هاي آن ها ريشهر يكي از مراكز تجاري بزرگ به حساب مي آمده است. گفته مي شود كه اين شهر در قرن شانزدهم در حدود دو هزار خانه مسكوني داشت. دو منطقه باستاني «تلي پي تلي» و«شاه نشين» نيز در همان حوالي ريشهر شناسايي شده است. منطقه و شهر باستاني ريشهر در تاريخ 24‏شهريور ماه 1310 در فهرست آثار ملي ايران به ثبت رسيده است.

اين چشمه در مسير جاده بوشهر به بندرعباس در5 كيلومتري جنوب غربي اهرم از شكاف سنگ هاي آهك مارني از زمين خارج مي شود. آب اين چشمه در رديف آب هاي سولفات كلسيم همراه ‏با منيزيم زياد و كلرور سديم ولرم است

اين منطقه از نظر تنوع جانوران وحشي منحصر به فرد است و داراي ميش و قوچ، كل، بز وحشي، آهو، جبير و پلنگ است. جبير را آهوي هندي و آهوي كويري نيز مي نامند. جبير كمي كوچكتر از آهو با پوست اخرايي رنگ است كه رنگ سفيدي در زير شكم دارد. شاخ آن مستقيم با انحنايي درطرف جلو است كه پيچ قلاب مانند نوك شاخ آهوي ايراني را ندارد.